71 Hjá þér, Drottinn, leita ég hælis, lát mig aldrei verða til skammar.

² Frelsa mig og bjarga mér eftir réttlæti þínu, hneig eyru þín til mín og hjálpa mér.

³ Ver mér verndarbjarg, vígi mér til hjálpar, því að þú ert bjarg mitt og vígi.

⁴ Guð minn, bjarga mér úr hendi illgjarnra, undan valdi illvirkja og harðstjóra.

⁵ Því að þú ert von mín, þú, Drottinn, ert athvarf mitt frá æsku.

⁶ Við þig hefi ég stuðst frá móðurlífi, frá móðurskauti hefir þú verið skjól mitt, um þig hljómar ætíð lofsöngur minn.

⁷ Ég er mörgum orðinn sem undur, en þú ert mér öruggt hæli.

⁸ Munnur minn er fullur af lofstír þínum, af dýrð þinni daginn allan.

⁹ Útskúfa mér eigi í elli minni, yfirgef mig eigi, þá er þróttur minn þverrar.

¹⁰ Því að óvinir mínir tala um mig, þeir er sitja um líf mitt, bera ráð sín saman:

¹¹ "Guð hefir yfirgefið hann. Eltið hann og grípið hann, því að enginn bjargar."

¹² Guð, ver eigi fjarri mér, Guð minn, skunda til liðs við mig.

¹³ Lát þá er sýna mér fjandskap farast með skömm, lát þá íklæðast háðung og svívirðing, er óska mér ógæfu.

¹⁴ En ég vil sífellt vona og auka enn á allan lofstír þinn.

¹⁵ Munnur minn skal segja frá réttlæti þínu, frá hjálpsemdum þínum allan daginn, því að ég veit eigi tölu á þeim.

¹⁶ Ég vil segja frá máttarverkum Drottins, ég vil boða réttlæti þitt, það eitt.

¹⁷ Guð, þú hefir kennt mér frá æsku, og allt til þessa kunngjöri ég dásemdarverk þín.

¹⁸ Yfirgef mig eigi, ó Guð, þegar ég er gamall orðinn og grár fyrir hærum, að ég megi kunngjöra styrkleik þinn komandi kynslóð.

¹⁹ Máttur þinn og réttlæti þitt, ó Guð, nær til himins, þú sem hefir framið stórvirki, Guð, hver er sem þú?

²⁰ Þú sem hefir látið oss horfa upp á miklar nauðir og ógæfu, þú munt láta oss lifna við að nýju og láta oss aftur stíga upp úr undirdjúpum jarðar.

²¹ Þú munt auka við tign mína og aftur veita mér huggun.

²² Þá vil ég lofa trúfesti þína með hörpuleik, Guð minn, leika á gígju fyrir þér, þú Hinn heilagi í Ísrael.

²³ Varir mínar skulu fagna, er ég leik fyrir þér, og sál mín er þú hefir leyst.

²⁴ Þá skal og tunga mín tala um réttlæti þitt liðlangan daginn, því að þeir urðu til skammar, já hlutu kinnroða, er óskuðu mér ógæfu.