“Nagpanawag ako sa imo, Ginoo, sa akon kalisod
kag ginsabat mo ako.
Nagpangayo ako sang bulig sa imo sa bibi sang kamatayon,^[a]
kag ginpamatian mo ako.
³ Gintagbong mo ako sa kadadalman sang dagat.
Ginlikupan ako sang tubig kag gintabunan sang mga balod nga ginpadala mo.
⁴ Gintabog mo ako sa imo presensya,
pero nagalaom ako nga makapalapit liwat sa imo, didto sa imo balaan nga templo.
⁵ Ginlapawan ako sang tubig kag daw malumos na gid ako.
Gintabunan ako sang tubig kag ginsamburan ang akon ulo sang tanom sa dagat.
⁶ Naglugdang ako hasta sa duta sang idalom sang dagat,
daw pareho lang nga ginpriso ako sa kadadalman sang duta sa wala sing katapusan.
Pero ginkuha mo ako sa sina nga kadadalman, O Ginoo nga akon Dios.
⁷ Sang daw mapatay na gid ako,^[b] nagpanawag ako sa imo, Ginoo.
Kag ginpamatian mo ang akon pangamuyo didto sa imo balaan nga templo.
⁸ Ang mga tawo nga nagasimba sa mga dios-dios nga wala sing pulos nagasikway sang ila paghigugma sa imo.
⁹ Pero ako iya magahalad sa imo nga nagakanta sang pagpasalamat.
Tumanon ko ang ginpromisa ko nga maghalad sa imo.
Ikaw, Ginoo, ang nagaluwas!”