30 ‘Maar nu word ik bespot door mensen die veel jonger zijn dan ik, jonge mannen wiens vaders niet goed genoeg zijn om op mijn herdershonden te passen.
² Trouwens, hoe zou de kracht van hun handen mij hebben kunnen helpen, nu hun levenskracht is vergaan?
³ Uitgeput door de honger hebben zij ʼs nachts rondgezworven, in verschroeid land, in verlaten woestijnen.
⁴ Daar eten ze de zoutige neerslag van het struikgewas en de wortels van de brem,
⁵ omdat zij als dieven uit de beschaafde wereld zijn verdreven.
⁶ Nu houden zij zich op in uitgedroogde rivierbeddingen, in grotten en tussen de rotsen.
⁷ Zij maken geluiden als dieren die zich door het struikgewas bewegen en schuilen dicht bij elkaar onder de netels.
⁸ Een laag en naamloos uitschot dat het land werd uitgeschopt.
⁹ En nu ben ik het onderwerp van hun spotternij geworden, ze maken mij belachelijk!
¹⁰ Zij hebben een hekel aan mij en willen niet bij mij in de buurt komen. Zij durven mij zelfs in het gezicht te spugen.
¹¹ Nu God de kracht uit mijn leven heeft weggenomen en mij met deze rampen treft, hebben deze jonge mannen helemaal geen eerbied meer voor mij, maar vernederen zij mij.
¹² Deze belagers dringen aan mijn rechterkant op, ze dwingen mij te vluchten, ze zetten de aanval in en willen mij vernietigen.
¹³ Zij versperren mij de weg en doen al het mogelijke om mijn ondergang te bewerken, wetend dat ik niemand heb die mij kan helpen.
¹⁴ Zij komen als één grote horde dreigend op mij af. Als golven stromen ze over mij heen, te midden van alle ellende.
¹⁵ Ik word ontzettend bang. Zij houden mij in hun greep. Mijn waardigheid is verdwenen als een wolk die door een storm wordt meegevoerd.
¹⁶ Het leven stroomt weg uit mijn ziel. Dagen vol ellende moet ik doormaken.
¹⁷ Mijn trieste nachten zijn gevuld met pijn die voortdurend aan mijn botten knaagt.
¹⁸ Ik lig de hele nacht te woelen en mijn hemd draait zich knellend om mijn lichaam.
¹⁹ God heeft mij in de modder gegooid. Ik voel me alsof ik stof en as ben.