Lekcja o wytrwałości w modlitwie

18 Opowiedział im też przypowieść o tym, że trzeba się zawsze modlić i nie ulegać zniechęceniu. ² Powiedział tak: Mieszkał w jednym mieście pewien sędzia. Nie bał się on Boga i nie liczył z człowiekiem. ³ Mieszkała tam też pewna wdowa. Ta nachodziła go i prosiła: Obroń mnie przed moim przeciwnikiem. ⁴ I przez dłuższy czas nie chciał. W końcu jednak pomyślał sobie: Chociaż nie boję się Boga i nie liczę się z człowiekiem, ⁵ obronię tę wdowę, bo mi się naprzykrza. Niech nie przychodzi bez końca i niech nie zawraca mi głowy.

⁶ I Pan podsumował: Zauważcie, jak zachował się ten niesprawiedliwy sędzia. ⁷ A czy Bóg nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy wołają do Niego dniem i nocą? Czy będzie zwlekał w ich sprawie? ⁸ Mówię wam: Szybko weźmie ich w obronę. Tylko czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?

Faryzeusz i celnik

⁹ Zwrócił się również do tych, którzy swoją sprawiedliwość opierali na własnych dokonaniach, a innych mieli za nic, z taką przypowieścią: ¹⁰ Dwóch ludzi weszło do świątyni, aby się modlić: jeden faryzeusz, a drugi celnik. ¹¹ Faryzeusz stanął i tak sobie pochlebiał modlitwą: Boże, dziękuję ci, że nie jestem jak pozostali ludzie: zdziercy, oszuści, cudzołożnicy czy choćby jak ten oto celnik. ¹² Poszczę dwa razy w tygodniu, oddaję dziesiątą część wszystkich moich przychodów.

¹³ Celnik zaś stanął daleko i nie śmiał nawet oczu podnieść ku niebu, lecz bił się w pierś i mówił: Boże, okaż miłosierdzie mnie, największemu z grzeszników. ¹⁴ Mówię wam: Ten właśnie poszedł do domu usprawiedliwiony, a nie tamten. Bo każdy, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.

Jezus i dzieci

¹⁵ Przynosili Mu też niemowlęta. Chcieli, aby włożył na nie ręce. Uczniowie jednak, widząc to, obruszali się na przynoszących.

¹⁶ Jezus natomiast przywołał ich i powiedział: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, przestańcie im przeszkadzać, takich jak one jest Królestwo Boże. ¹⁷ Zapewniam was, kto nie przyjmie Królestwa Bożego jak dziecko, na pewno do niego nie wejdzie.

Bariera bogactwa

¹⁸ Pewien dostojnik zadał Mu pytanie: Dobry^[a] nauczycielu, co mam czynić, aby odziedziczyć życie wieczne?

¹⁹ Jezus odpowiedział: Dlaczego nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko jeden — Bóg. ²⁰ Znasz przykazania: Masz nie cudzołożyć, nie zabijać, nie kraść, nie poświadczać nieprawdy, szanować swego ojca i matkę.

²¹ Dostojnik na to: Tego wszystkiego przestrzegałem od młodości.

²² Gdy Jezus to usłyszał, powiedział: Jeszcze jednego ci brak. Sprzedaj wszystko, co tylko masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie, potem zaś przyjdź i naśladuj Mnie.

²³ Na te słowa dostojnik zasmucił się głęboko, był bowiem wyjątkowo bogaty.

²⁴ Gdy Jezus zobaczył jego wielki smutek, stwierdził: Jakże trudno tym, którzy mają majątki, wejść do Królestwa Bożego. ²⁵ Doprawdy, łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igły, niż bogatemu wejść do Królestwa Bożego.

²⁶ Ci, którzy to usłyszeli, zapytali: Kto więc może być zbawiony?

²⁷ Jezus odpowiedział: To, co niemożliwe u ludzi, możliwe jest u Boga.

²⁸ Wtedy odezwał się Piotr: Oto my opuściliśmy to, co nasze, i poszliśmy za Tobą.

²⁹ Jezus im odpowiedział: Zapewniam was, nie ma takiego, kto by opuścił dom lub żonę, lub braci, lub rodziców, lub dzieci ze względu na Królestwo Boże ³⁰ i kto nie otrzymałby w zamian dużo więcej w tym czasie, a w nadchodzącym wieku — życia wiecznego.

Trzecia zapowiedź męki

³¹ Następnie wziął ze sobą Dwunastu i powiedział im: Idziemy do Jerozolimy, gdzie dopełni się wszystko, co za pośrednictwem proroków zostało napisane o Synu Człowieczym. ³² Gdyż będzie On wydany poganom i wyśmiany, znieważony i opluty, ³³ ubiczowany i zabity, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie.

³⁴ Oni jednak nic z tego nie rozumieli. Znaczenie tego, co mówił, było dla nich niejasne — nie pojmowali Jego wypowiedzi.

Uzdrowienie niewidomego

³⁵ Gdy Jezus zbliżał się do Jerycha, przy drodze siedział i żebrał pewien niewidomy. ³⁶ Na odgłos przechodzącego tłumu zaczął rozpytywać, co się dzieje. ³⁷ Powiedzieli mu więc, że to Jezus z Nazaretu przechodzi. ³⁸ Wówczas niewidomy zawołał: Jezusie, Synu Dawida, zlituj się nade mną!

³⁹ Ci, którzy szli na przedzie, słysząc to wołanie, nakłaniali go, aby zamilkł.

On jednak krzyczał jeszcze głośniej: Synu Dawida, zlituj się nade mną!

⁴⁰ Jezus, zatrzymany tym wołaniem, polecił sprowadzić go do siebie. A gdy się zbliżył, zapytał go: ⁴¹ Co chcesz, abym ci uczynił?

Panie, pragnę przejrzeć na oczy — powiedział.

⁴² Przejrzyj! — polecił Jezus. — Twoja wiara cię ocaliła. ⁴³ I niewidomy natychmiast odzyskał wzrok, po czym ruszył za Jezusem i chwalił Boga. A cały lud, na widok tego, co się stało, oddał Bogu cześć.