⁵ “โอ ธิดาของชาวเคลเดียเอ๋ย
    จงนั่งในความเงียบ และย่างเข้าสู่ความมืด
เพราะเจ้าจะไม่ได้ชื่อว่า
    เป็นราชินีแห่งอาณาจักรทั้งหลายอีกต่อไปแล้ว
⁶ เรากริ้วชนชาติของเรา
    เราดูหมิ่นผู้สืบมรดกของเรา
เรามอบพวกเขาไว้ในมือเจ้า
    เจ้าไม่มีความเมตตาต่อพวกเขา
แม้แต่คนชรา
    เจ้าก็ให้เขาแบกแอกของเจ้าที่แสนจะหนัก
⁷ เจ้าพูดว่า ‘เราจะเป็นราชินี
    ไปตลอดกาล’
ดังนั้นเจ้าไม่ได้คำนึงถึงสิ่งเหล่านี้
    หรือจดจำว่าอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น

⁸ ฉะนั้น บัดนี้เจ้าจงฟังเถิด เจ้าเป็นผู้รักความสำราญ อยู่ด้วยความมั่นใจ
และคิดในใจว่า
    ‘เราเป็นผู้นั้น ไม่มีผู้ใดนอกจากเรา
เราจะไม่เป็นแม่ม่าย
    หรือทนทุกข์เรื่องการสูญเสียลูก’
⁹ สองสิ่งนี้จะเกิดขึ้นกับเจ้า
    ในอีกชั่วขณะหนึ่ง ในวันเดียว
คือทั้งการสูญเสียลูกและการเป็นแม่ม่าย
    จะเกิดขึ้นกับเจ้าอย่างจัง
ทั้งๆ ที่เจ้าใช้เวทมนตร์
    ทั้งๆ ที่คาถาของเจ้ามีอิทธิฤทธิ์มาก
¹⁰ เจ้ามั่นใจในความชั่วร้ายของเจ้า
    เจ้าพูดว่า ‘ไม่มีใครเห็นเรา’
สติปัญญาและความรู้ของเจ้าทำให้เจ้าหลงผิด
    และเจ้าพูดในใจว่า
    ‘เราคือผู้นั้น ไม่มีผู้ใดนอกจากเรา’
¹¹ แต่ความเลวร้ายจะเกิดขึ้นกับเจ้า
    ซึ่งเจ้าจะไม่รู้ว่าจะกำจัดอย่างปาฏิหาริย์ได้อย่างไร
ความทุกข์ร้อนจะตกอยู่กับเจ้า
    ซึ่งเจ้าจะไม่สามารถชดใช้อะไรแทนได้
และสิ่งร้ายๆ ซึ่งเจ้าไม่รู้มาก่อน
    จะเกิดขึ้นกับเจ้าในทันใด

¹² ยึดการเสกคาถาและเวทมนตร์ของเจ้าไว้ให้มั่น
    มันเป็นสิ่งที่เจ้าเพียรกระทำตั้งแต่เยาว์วัย
บางทีเจ้าอาจจะกระทำได้สำเร็จ
    หรือไม่ก็อาจจะทำให้คนกลัว
¹³ เจ้าเหนื่อยอ่อนจากคำปรึกษาที่ได้รับมากมาย
    ให้สิ่งเหล่านั้นเสนอตัวขึ้นมาช่วยเจ้าให้รอดสิ
พวกที่ใช้ฟ้าสวรรค์คำนวณ
    พวกที่เพ่งดูดาว
และได้บอกให้รู้ในแต่ละเดือนว่า
    อะไรจะเกิดขึ้นกับเจ้า

¹⁴ ดูเถิด พวกเขาเป็นเหมือน
    ฟางถูกเพลิงไหม้
เขาช่วยตัวเองจากพลังเปลวไฟ
    ก็ไม่ได้
พวกเขาเป็นเช่นนี้แหละคือ
    ไม่เป็นถ่านสำหรับให้ความอบอุ่นแก่ผู้ใด
    และไม่เป็นกองไฟให้นั่งผิงได้
¹⁵ เขาเหล่านั้นเป็นเช่นนี้ต่อเจ้า
    บรรดาผู้ที่เจ้าเพียรกระทำมาด้วยกัน
    เขาเป็นผู้ที่ร่วมงานมากับเจ้าตั้งแต่เยาว์วัย
พวกเขาพเนจรไป ต่างก็ไปตามทางของตนเอง
    ไม่มีใครช่วยเจ้าให้รอดได้