สิ่งที่มาจากถิ่นทุรกันดาร
    เป็นเช่นเดียวกับพายุหมุนที่พัดในเนเกบ
    พัดมาจากดินแดนที่น่าสะพรึงกลัว
² ภาพนิมิตที่ข้าพเจ้าทราบมานั้นรุนแรงยิ่งนัก
    “ผู้ทรยศก็หักหลัง
    และผู้ทำลายก็ทำให้พินาศ
โอ เอลามเอ๋ย จงขึ้นไปเถิด
    โอ มีเดียเอ๋ย จงใช้กำลังล้อม
เมืองนั้นได้ก่อให้เกิดเสียงอ่อนระอาใจ
    เราก็ทำให้สิ้นสุดลง”
³ ข้าพเจ้าเจ็บปวดและเสียววาบทั่วทั้งกาย
    เป็นความเจ็บปวดรวดร้าวปานประหนึ่งหญิงเจ็บครรภ์
สิ่งที่ข้าพเจ้าได้ยินทำให้ข้าพเจ้าหมดแรง
    สิ่งที่ข้าพเจ้าเห็นทำให้ข้าพเจ้าสับสน
⁴ ข้าพเจ้าขาดความมั่นใจ
    และตัวสั่นด้วยความกลัว
ยามสนธยาที่ข้าพเจ้ารอคอยกลาย
    เป็นความหวาดหวั่นแก่ข้าพเจ้า
⁵ พวกเขาตั้งสำรับ ปูเสื่อ
    พวกเขาดื่มกิน
โอ ผู้นำทั้งหลาย
    ขัดโล่ด้วยน้ำมันเถิด

คือ “จงตั้งทหารยาม
    ให้เขาแจ้งว่าเขาเห็นอะไร
⁷ เมื่อเขาเห็นพวกรถศึก ทหารม้ามาเป็นคู่ๆ
    มีคนขี่ลาและขี่อูฐมา
ให้เขาตั้งใจฟัง
    จงฟังให้ดี”

“โอ พระผู้เป็นเจ้า ข้าพเจ้ายืนอยู่ที่หอคอยตลอดวัน
    และข้าพเจ้าประจำอยู่ที่ป้อมยามตลอดคืน
⁹ ดูเถิด บรรดาคนขี่มาแล้ว
    ทหารม้ามาเป็นคู่ๆ”
มีเสียงตอบว่า
    “บาบิโลน ถล่มลงแล้ว ถล่มลงแล้ว
และรูปเคารพทั้งปวงซึ่งเป็นเทพเจ้าของเมือง
    แตกกระจายลงบนพื้น”
¹⁰ โอ คนที่ถูกนวดและฝัดร่อนของข้าพเจ้าเอ๋ย
    ข้าพเจ้าประกาศสิ่งที่ข้าพเจ้าได้ยิน
จากพระผู้เป็นเจ้าจอมโยธา
    พระเจ้าของอิสราเอลแก่พวกท่าน

ผู้หนึ่งกำลังร้องเรียกจากเสอีร์ถึงข้าพเจ้าว่า
    “คนยาม ดึกแค่ไหนแล้ว
    คนยามเอ๋ย ดึกแค่ไหนแล้ว”
¹² คนยามพูดว่า
“จะถึงเช้าแล้ว แต่ก็จะค่ำลงอีก
    ถ้าท่านจะถาม ก็ถามเถิด
    และจงกลับมาอีก”

โอ กองคาราวานชาวเดดานเอ๋ย
    พวกท่านจะพักแรมที่ดงไม้ในถิ่นทุรกันดาร
¹⁴     นำน้ำมาให้คนกระหายน้ำ
บรรดาผู้อยู่อาศัยของดินแดนเท-มา
    นำอาหารมาให้แก่ผู้ลี้ภัย
¹⁵ เพราะพวกเขาได้หลบหนีจากคมดาบ
    จากดาบที่ชักออกและพร้อมจะฟาดฟัน
จากธนูที่โก่ง
    และจากความกดดันของการต่อสู้