Add parallel Print Page Options

Zstąpienie Ducha Świętego

A gdy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, byli wszyscy razem zgromadzeni w jednym miejscu. Nagle od strony nieba dał się słyszeć szum. Był jak uderzenie potężnego wiatru. Wypełnił cały dom, w którym się zebrali. Wówczas zobaczyli jakby języki ognia. Rozdzieliły się one i spoczęły na każdym z nich. Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i zaczęli mówić innymi językami, stosownie do tego, jak Duch im to umożliwiał.

W Jerozolimie natomiast byli obecni religijni Żydzi, którzy przybyli z ziem zamieszkanych przez wszystkie narody pod niebem. Odgłos uderzenia wiatru przyciągnął cały tłum takich ludzi. Każdy, kto przybył, był zdziwiony, że słyszy ich mówiących w jego własnym języku.

Czy ci wszyscy, którzy mówią, nie są Galilejczykami? — pytali zaskoczeni i zdumieni. — Więc jak to się dzieje, że każdy z nas słyszy swój własny dialekt, w którym się urodził? My Partowie, Medowie, Elamici, mieszkańcy Mezopotamii, Judei, Kapadocji, Pontu, Azji, 10 Frygii, Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą koło Cyreny, przybysze z Rzymu — 11 zarówno Żydzi, jak i prozelici — Kreteńczycy oraz Arabowie — słyszymy ich, jak w naszych językach mówią o wielkich dziełach Boga. 12 Wszyscy zatem, zaskoczeni i oniemiali, mówili jeden do drugiego: Co to wszystko znaczy?

13 Ale byli i tacy, którzy drwili: Ci ludzie upili się młodym winem.

Mowa Piotra

14 Wówczas powstał Piotr wraz z jedenastoma, podniósł swój głos i wyraźnie przemówił do zgromadzonych: Judejczycy i wy, którzy przebywacie w Jerozolimie! Posłuchajcie uważnie tego, co mam wam do powiedzenia. 15 Wbrew waszym przypuszczeniom, ci ludzie nie są pijani. Jest dopiero dziewiąta rano.[a] 16 Tu chodzi o to, co zapowiedział prorok Joel:

17 Oto w dniach ostatecznych — mówi Pan —
wyleję z mego Ducha na wszystkich, bez wyjątku.

Prorokować będą wasi synowie i córki.
Wasza młodzież będzie przeżywać widzenia,

a starcom dane będą sny.

18 W tych dniach wyleję z mego Ducha
nawet na moich niewolników i niewolnice.
Będą prorokować!

19 Dokonam cudów na niebie — w górze,
oraz znaków na ziemi — na dole.
Będzie krew i ogień, będą kłęby dymu.

20 Zanim przyjdzie dzień Pana,
wielki i wspaniały,
słońce przemieni się w ciemność,
a księżyc w krew.

21 Wówczas każdy, kto wezwie na ratunek imienia Pana,
będzie zbawiony.

22 Izraelici! Posłuchajcie tych słów. Będę mówił o Jezusie z Nazaretu. Wskazał wam na Niego sam Bóg przez dzieła dokonane w mocy, przez cuda oraz znaki. Tego wszystkiego Bóg dokonał wśród was za Jego pośrednictwem. Sami o tym wiecie. 23 Następnie został On wydany zgodnie z wcześniejszym postanowieniem i uprzednią wiedzą Boga. Jego to przybiliście do krzyża rękami ludzi lekceważących Prawo[b] i w ten sposób zamordowaliście. 24 Bóg jednak wzbudził Go. Zerwał więzy śmierci! Było niemożliwe, aby był On przez nią trzymany. 25 Dawid bowiem tak mówi o Nim:

Pan jest u mnie zawsze na pierwszym miejscu,
Z Nim u mej prawicy nie zachwieję się
.

26 Dlatego poweselało me serce, radość wyraża mój język,
Więcej! Ciało również odpocznie w nadziei,

27 Gdyż nie zostawisz mojej duszy w świecie zmarłych
i nie dopuścisz, aby Twój Święty
został dotknięty skażeniem.

28 Dałeś mi poznać drogi życia,
Pełną radość przebywania w Twojej obecności.

29 Drodzy bracia, mogę śmiało powiedzieć, że patriarcha Dawid umarł i został pochowany, a jego grób jest wśród nas do dzisiejszego dnia. 30 Był on jednak prorokiem. Jako taki wiedział o tym, że jeden z jego potomków[c] zasiądzie na jego tronie. Bóg mu to potwierdził przysięgą. 31 Dlatego w swoich słowach odniósł się do zmartwychwstania Chrystusa, które uprzednio zobaczył. Powiedział, że Chrystus nie pozostanie w świecie zmarłych ani Jego ciało nie dozna rozkładu.

32 I to właśnie Jezusa wzbudził Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami. 33 Został On następnie wyniesiony do nieba. Tam zajął miejsce po prawej stronie Boga. Otrzymał od Ojca obietnicę — Ducha Świętego. I tego Ducha wylał na nas, co sami widzicie i słyszycie. 34 Bo to nie Dawid wstąpił do nieba, a jednak sam mówi:

Pan oświadczył memu Panu:
Usiądź po mojej prawicy,

35 Aż położę Twoich wrogów
jako podnóżek dla Twoich stóp.

36 A zatem niech wie to na pewno cały dom Izraela, że Bóg ustanowił Panem i Chrystusem tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście.

37 Słowa te przeszyły ich do głębi serca. Przerażeni zwrócili się do Piotra i pozostałych apostołów: Drodzy bracia, co mamy teraz robić?

38 Opamiętajcie się — odpowiedział Piotr — i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa dla odpuszczenia waszych grzechów, a otrzymacie dar — Ducha Świętego. 39 Obietnica ta bowiem odnosi się do was, do waszych dzieci oraz do wszystkich nienależących do was,[d] ilu ich tylko Pan, nasz Bóg, powoła.

40 W inny też sposób, jeszcze wyraźniej, składał im mocne świadectwo i zachęcał: Ratujcie się spośród tego wypaczonego pokolenia!

41 Ci więc, którzy przyjęli jego słowa, zostali ochrzczeni i tego dnia dołączyło do nich około trzech tysięcy osób.[e]

Życie we wczesnym Kościele

42 Trwali oni w nauce apostołów, we wspólnocie, razem łamali chleb i nie ustawali w modlitwie.

43 Każda osoba była przejęta lękiem przed Panem, ponieważ za sprawą apostołów działo się wiele cudów i znaków. 44 A wszyscy wierzący trzymali się razem i mieli wszystko wspólne. 45 Sprzedawali przy tym posiadłości oraz mienie i uzyskane w ten sposób środki dzielili między sobą, zgodnie z tym, jaką kto miał potrzebę. 46 Codziennie też jednomyślnie gromadzili się w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali pokarm z wielką radością i w prostocie serca. 47 Wielbili przy tym Boga i cieszyli się łaskawym przyjęciem u całego ludu. Pan natomiast codziennie dodawał do ich grona tych, którzy dostępowali zbawienia.

Footnotes

  1. Dzieje 2:15 Lub: trzecia godzina dnia według ówczesnej rachuby czasu.
  2. Dzieje 2:23 Lub: nie mających Prawa.
  3. Dzieje 2:30 Idiom: że jeden z owocu jego lędźwi.
  4. Dzieje 2:39 Lub: którzy są z dala.
  5. Dzieje 2:41 Lub: dusz